W dniu, w którym dowiedziałam się o otrzymaniu zaszczytnego wyróżnienia "Blog Roku 2014" obiecałam, że jeszcze tu wrócę - trochę to trwało... Fakt, rozstać się ze stroną DDC trudno, śledzę nowe projekty i aranżacje (dlaczego niektóre powstały tak późno??!!), czytam nowe blogowe wpisy, odpowiadam na pytania.

Minęło prawie 3.5 roku, odkąd mieszkamy! Aż się wierzyć nie chce. Przez ten czas mnóstwo się zmieniło. Szarości, które przy wykańczaniu domu sobie wymyśliłam, dziś są szalenie modne - w byle markeciku budowlanym wszystko w całej gamie. Wówczas jeździliśmy od sklepu do sklepu z panelem Krono w ręku na wzór, nigdzie nie było podobnego wzoru i kolorystyki (szarej oczywiście). Za drzwi zewnętrzne popularna firma chciała niemal 5 tysięcy, bo szary był niestandardowym kolorem... Drzwi zewnętrzne z kotłowni kupiliśmy standardowe, brązowe i pomalowaliśmy, podobnie jak bramę garażową. Z ledwością wybrałam fronty do kuchni, w których połyskliwie tliły się srebrnoszare refleksy... Pamiętam, z jakim wahaniem decydowałam się na białe kuchenne szafki wiszące, na dodatek z połyskiem - wtedy kojarzyły się z "mydełkowymi" PRL-owskimi kuchniami. Płytek do łazienki w szarościach było jak na lekarstwo. A teraz biel i cała gama szarego zagościły w kuchniach i salonach... Nie mam w zwyczaju ulegać modom i gdybym w tej chwili urządzała dom, nie wyglądał by jak setki właśnie powstających biało-szarych wnętrz, niczym z katalogu. A te 4 lata temu zrobienie "szarych" zakupów to był nie lada problem. Jedyne, co bez problemu było dostępne w graficie, to okna (wewnątrz białe) i gont bitumiczny.

Przez ostatni czas wokół Jasia się pozmieniało, skarpa tarasowa obrasta, taras też zdobią rośliny w donicach przerobionych na szaro :) Zdjęcia zrobione 1 czerwca.

Podjazd dopiero tej wiosny zyskał planowany look.

Wszystko - i wypielęgnowany taras, ogród i podjazd, to dzieła mojego M. Ja nie mam ani ręki do kwiatów (brak zielonego serca - czasem nawet i zwykłego nie miewam...) to i do bruku pewnie też, kilka rządków kostek przeniosłam z palety i przyznaję, że były ciężkie... Żeby nie było, że nic nie robię - czasem koszę trawę (i to chyba jedyna dyscyplina, którą uprawiam).

Co do zmian w samym domu, to nie mam manii przestawiania przerabiania itp. Miałam znajomą, która jeśli nie przemeblowała swojego małego mieszkania w bloku co jakiś czas, wpadała niemal w depresję - uznałam wtedy, że takie potrzeby mają osoby rozchwiane wewnętrznie i tej wersji się trzymam (co do znajomej - teza trafiona). Mam jednak swoje małe sposoby na drobne zmiany, dające czasem spory efekt - np. kupuję na Allegro gotowe zasłony i firanki, naprawdę można znaleźć coś niebanalnego za 20-30 zł/sztuka - wtedy bez żalu można je nawet po sezonie wyrzucić... Na wiosnę małym kosztem zmieniłam szklane klosze do lamp, które szczerze znienawidziłam po tym, jak się okazało, że są nie do dopolerowania i zaświecone ukazują wszystkie skazy i smugi (a sama je kupiłam, zapaławszy miłością od pierwszego zobaczenia) na abażury z ciekawą fakturą (znalazłam firmę, która wykonuje na zamówienie z wybranych materiałów wszelkie wzory, rozmiary, kolory). Zawiesiłam też nowe firanki i zasłonki i salon jak nowy :) Przy okazji do dziś czkawką odbijają mi się zasłony i firany do salonu szyte dwa lata temu przed Bożym Narodzeniem, przez które omal nie rozwiodłam się z moim niemężem, bo miały czelność mu się nie podobać (a przecież były idealne!) a tyle forsy na nie wydałam! Nigdy więcej! No ale człowiek uczy się na błędach, szkoda że tylko te własne zaprogramowują nasz wewnętrzny "stop"...

I to już naprawdę koniec. Dom w pełni wykończony, wolny pokój zamieszkany - nic tylko żyć, ciesząc się tym, co się ma, doceniając drobiazgi, bo to one składają się na mozaikę tworzącą nasze własne kalejdoskopy...  

Raz jeszcze dziękuję za wyróżnienie oraz wszystkie gratulacje i ciepłe słowa, deklaruję swoją obecność wirtualną na DDC i nadal służę radami czy podpowiedziami. 

Pozdrawiam! 

W ostatnim wpisie pokazałam m.in. pokój chomika. W Wielkanoc raczył zmienić lokum na zwierzęcy raj a że rzeczywistość nie lubi próżni, zatroszczyła się o nowego lokatora ;)

Przepraszam za kiepską jakość zdjęć ale zrobione w biegu, jak ostatnio wszystkie zajęcia niezwiązane z meritum.

Jak każda rzecz wymaga dopełnienia, swoistej kropki nad i, tak i nasza budowlana historia zyskała pełnię - w końcu dom zbudowany, niejedno drzewo posadzone. To teraz, nie z dniem przeprowadzki, zaczyna się nasza prawdziwa historia...

Ubiegłoroczny wpis miał być ostatnim, życie miało jednak inny scenariusz w zanadrzu. A zatem raz jeszcze życzę Wszystkim spełnienia - w życiu osobistym, zawodowym, budowlano-blogowym, otwartości na to, co przynosi los, radości z każdego dnia i nieustannego poczucia, że to co najlepsze, dopiero przed nami... Oraz najwspanialszych prezentów, nie tylko pod choinką ;)

Z pozdrowieniami,

Ania

Jutro ostatni dzień roku. Dla wielu osób to czas na podsumowania, bilanse, uzgadnianie sald, plany na Nowy Rok. Mieszkamy już półtora roku, niemal wszystko ukończone, zatem i pora kończyć blogową przygodę. W świątecznym nastroju napiszę jeszcze kilka zdań o tym, dlaczego wybraliśmy Jasia II, mimo iż 95% budowanych od lat domów to realizacje z użytkowym poddaszem, co zmieniliśmy, co dodaliśmy.

Dlaczego ten projekt? Szukając w wyszukiwarce domów piętrowych (bo na parterowy działka jednak za wąska), trafiłam na Jasia II - wcześniej nie znałam strony internetowej DDC. Projekt niemal idealnie wpisywał się w naszą działkę, wąską na 20 m, z wjazdem od zachodu, co dodatkowo utrudniało poszukiwania. Mimo, iż wizualizacja z kamienną częścią elewacji nie wpisywała się w moje klimaty, zakochałam się w Jasiu II (jak się okazało, będącym na etapie życia płodowego, hehe) i powiedziałam M., pokazując projekt, że jeśli na niego się zgodzi, to ja w ogóle do niczego nie będę się wtrącać... Oczywiście obietnicy nie dotrzymałam, bo to po prostu niemożliwe - każdy, kto przechodził (i przeżył bez szwanku na psychice i fizycznych ułomności) budowę własnego domu wie, o czym mowa.

Zmiany w rozmieszczeniu okien i drzwi tarasowych wymusiło położenie działki, stąd strona wschodnia ma symetryczne okna a wyjście na taras jest na ścianie południowej. Trochę żałujemy likwidacji zadaszenia nad tarasem ale na etapie budowy tak było łatwiej, wtedy się myśli, że coś wykombinujemy na etapie wykończeniówki a potem czas mija i mija... Choć dla mnie brak zadaszenia nie stanowi problemu, bo lubię wygrzewać się w słońcu a cienia w upały można poszukać gdzie indziej.

Kolejną drobną zmianą było wydłużenie garażu o 80 cm, tak, by można było zrobić z niego drzwi do przedsionka, które aż się prosiły! To jedyna rzecz, którą od początku uznaliśmy za totalnie nieprzemyślaną - bo jaki sens ma wychodzenie z garażu na zewnątrz, by wejść do domu? Poza tym za garażem w pomieszczeniu gospodarczym mamy prawdziwą kotłownię z kotłem wielofunkcyjnym i złożonym zaworkowanym ekogroszkiem, zatem konieczności bezpośredniego przejścia z garażu nie trzeba tłumaczyć. 

Wydłużenie garażu dało kolejną niesamowitą możliwość - schowek oznaczony na rzucie nr 11 stał się garderobą, z której przechodzi się na stryszek, umiejscowiony nad całym garażem i kotłownią. Jest tam miejsce na wszystko: sto par butów, narty, sezonowe ubrania, dodatkowe kołdry i poduchy, narzędzia,  ozdoby świąteczne itp itd.

Wygląda to tak:

Trzeba tylko uważać na głowę, bo strop jest konkretny. Wiem coś o tym ...

W całym domu tylko jeden pokój posiada skos, akurat na ścianie północnej, więc nie będzie utrudniał zagospodarowania go (dobór mebli itp). Póki co mieszka w nim chomik, co biorąc pod uwagę proporcje, czyni z metrażu owego pokoiku pałac sułtana. Chwilowo też pokój pełni rolę oranżerii, bo z salonu kwiaty musiały ustąpić miejsca pachnącej jodle. Aaa, proszę zbyć milczeniem tę masakryczną firankę, to też prowizorka.

Pokój nastolatki był już przedmiotem wpisu ale pojawił się w nim kolejny element. Byle tylko nie zaczął służyć za wieszak...

Schodzimy na dół. Jednym z warunków w poszukiwaniach projektu był pokój-gabinet, bo mam sporo książek i płyt, poza tym uważam że w każdym domu potrzebne jest miejsce do pracy, do umieszczenia komputera, uporządkowania dokumentów  - w tej kwestii jestem tradycjonalistką i nie uznaję przesiadywania w salonie z laptopem na kolanach (niestety sama tak czasem robię ale w celach wyłącznie rozrywkowych). Poza tym jak człowiek chce chwili spokoju, to niekoniecznie musi się zamykać w łazience:) Stąd wybór padł na Jasia II, nie na jego starszego brata, który w miejscu gabinetu ma kuchnię. A pokój świetnie się sprawdza, gdy mamy gości, których trzeba przenocować. Szczególnie miastowi wpadają w zachwyt, gdy w nocnej ciszy słyszą tylko rechot żabek, świerszcze i szum rzeki. Na szczęście u żadnego z dotychczasowych znajomych zachwyt nie przerodził się w chęć zamieszkania z nami, hehe. 

 I tak oto przyszło mi kończyć pisanie bloga, oprowadzanie Was po moim domu, życie budową i urządzaniem. Co nie znaczy, że nie będę tu zaglądać, bo to przecież i MOJA strona. Dla niektórych pokazałam pewnie zbyt mało, jak dla mnie - za dużo, ale pisałam bloga z dobrodziejstwem inwentarza. Urocza Pani Magda - marketingowiec z DDC jest w posiadaniu mojego adresu mailowego, który może przekazać osobom, zamierzającym zbudować Jasia II. I tak JA mam GO PIERWSZA! :))))))

Wszystkim budowniczym, blogowiczom, poszukującym, sympatykom, całej pracowni DDC składam najszczersze życzenia, by 2014 rok przyniósł to, czego każdy z Was pragnie i potrzebuje, byście byli zdrowi, weseli jako w niebie janieli, byście mieli wszystkigo dości jako na choince łości, byście mieli pełne łobory i pudła i by Wom gospodyni przy piecu nie schudła; w kozdym kątku po dzieciątku a za piecem troje i byście nie godali, ze to które moje!

Z góralskim HEJ, wznosząc toast toskańskim winem

Anka

W stanie surowym w sypialni były krokwie, chciałam, by zostały a sufit został zrobiony nad nimi, okazało się to jednak utrudnione. Bez wdawania się w szczegóły techniczne, bo to już nie ma znaczenia, poza tym nie znam się, ale były jakieś utrudnienia związane z położeniem murłaty bezpośrednio na ścianie itp. Tak więc niestety musiałam przeboleć zabudowanie krokwii  a że wówczas jeszcze nie myślałam, iż w sypialni ulokuję kawałek mojej ukochanej Toskanii, nie rozpaczałam. Na styku murłat i sufitu pozostały niezabudowane miejsca, w których pierwotnie miały się znaleźć listwy z oświetleniem ale na tamten moment M. nie miał koncepcji. I tak minął rok, nic nie wskazywało, iż koncepcja przejdzie w fazę realizacji, więc zaczęłam nudzić, tym bardziej, że podczas wietrznej pogody sypały mi się na poduszkę kuleczki styropianu (nad sypialnią jest ocieplona przestrzeń). Ale właśnie teraz, gdy szaleje Ksawery, już nie jest w stanie niczego wdmuchnąć, bo pojawiły się belki, prawie takie jak krokwie - i w tym przypadku prawie nie czyni mi dużej różnicy. Dwa miesiące temu dotarła kolejna ręcznie zrobiona lampa z toskańskiego Torrita di Siena, więc choć kawałeczek tej rajskiej krainy mamy w swoim domu.

Uzupełniając temat łazienki na piętrze, wrzucam zdjęcia wannokabiny w trakcie pracy a raczej tuż po. Dzięki temu, że Jaś II ma pełne piętro, można było zrobić normalną łazienkę, bez skosów i kombinacji z nimi związanych. Bałam się, że wstawienie wannokabiny skonsumuje przestrzeń, bo jej zewnętrzne wymiary to 170x90x235 ale moje obawy były na wyrost, zrobił się przytulny pokój kąpielowy.

Dalszy komentarz zbędny ... Jest milutko.