Które pomieszczenie jest sercem domu? W pierwszej kolejności ciśnie się na usta kuchnia, bo to w niej powstają posiłki, będące motorem napędowym organizmu dosłownie a w przenośni - z niej rozchodzą się aromaty - pożywka dla zmysłów. Można też powiedzieć - kotłownia, bo bez ogrzewania, obojętnie jakiego rodzaju, dom byłby chłodnią - bądź co bądź, jakkolwiek przyziemnie to zabrzmi - nawet najgorętszą miłością murów nie ogrzejemy:) Sypialnia, bo .... uzupełnić wg uznania, ja mam w tej chwili zbyt obrazowe metafory w głowie:P

Drodzy Państwo a co z salonem? To chyba jednak tam spędzamy najwięcej czasu, zalegając na wymarzonych sofach, kanapach, szezlągach, kontemplując np. zgrabne ściegi na brzegach, jak Dżusti, tudzież inne elementy - determinanty naszych wyborów.

Co więc zdecydowało o moich (wyborach)? Eeee ... spontan. Szary spontan i grafitowy kominek na jednej nodze, kupiony w czerwcu, bo z początkiem lata producenci mają najlepsze promocje na tego typu rzeczy.

Potem były panele. A raczej kawałek panela z przewagą szarości, z którym wędrowaliśmy od sklepu do sklepu szukając i porównując niczym z wzorcem z Sevres, by w końcu w Castoramie zaproponowano nam zostawienie deski tytułem obczajenia tematu. Okazało się jednak, że to stara kolekcja Krono. Po cholerę robią ciągle coś nowego (i brzydszego), skoro dotychczasowe jest piękne? Bez sensu:] Kupiliśmy więc takie pociągnięte szarościami brązy. Dwie jednakowe sofy (zgodnie z wizją M.) też musiały być szare. Górne poduchy chciałam złamać jakimś wzorem, który, ku mojemu przerażeniu, okazał się na gotowo ogromniastymi kwiatami - na tych cholernych skrawkach w próbnikach wszystko wygląda inaczej! Cóż, trzeba się było przyzwyczaić. W poszukiwaniu lamp w licznych sklepach internetowych (różnice w cenach do kilkudziesięciu procent!) zakochałam się w kolekcji, której nazwy już nie pamiętam, doskonale za to pamiętam opinię M. o nich ("mówiłem, że lampy do salonu muszą być białe, bo w salonie ma być jasno!") i atmosferę sprzyjającą zawieszeniu siekiery w powietrzu... No oczywiście, że podobały mi się dziesiątki innych, tylko że za trzy lampy (sufit+podłoga) można sporą łazienkę wykończyć, więc wybór sam przez się był ograniczony.

Fakt, klosze zatrzymują sporo światła ale przecież nasz dom to nie Pałac Kultury i Nauki!

Dywan pojawił się jesienią, bo jakoś tak surowo mi było a w salonie nie ma podłogówki (jest grzejnik w podłodze wzdłuż drzwi tarasowych); miałam go zwinąć po zimie ale został. A że szalone, nie zamierzone esyfloresy na poduchach sofy się znalazły, to szaleństwo poniosło mnie przy jego wyborze, a co!

Kąt jadalny to klasyczny, czarny stół 160x90, w porywach rozkładany na 3,2 m! (mam pięcioro rodzeństwa :P) i proste krzesła w kwietnym buszu (również dzięki dobrej ręce M., mój jest tylko kaktusik na parapecie).

Pamiętam, kiedy w kwietniu 2011 w ponury i deszczowy Poniedziałek Wielkanocny przyszłam sama na budowę (dom był na etapie więźbowym), usiadłam na stercie styropianu w salonie i próbowałam go w wyobraźni urządzać. Nijak mi to nie wychodziło, te 28m2 wydawały się klitką. Zamknęłam kuchnię, stawiając ścianę działową (w projekcie jej nie ma) i wtedy przez moment wydawało mi się, że standardowy stół z 6 krzesłami zupełnie skonsumują przestrzeń. Dopiero otynkowanie ścian, rozjaśniając pomieszczenia, nadaje im odpowiednią optykę a przy okazji rozjaśnia i myśli, i pomysły, i czarne chmury z nich przegania. Poza tym o czym ja tu gadam, skoro ludzie w kawalerkach z gromadką dzieci latami żyją ;)

Reasumując - w salonie zmieści się wszystko. I nasze radości i smuteczki, sofy, pufy, donice, wazony, stół z krzesłami, imprezująca familia, plączący się pod nogami kot, ekipa grająca na dywanie w grę planszową, szalejąca dzieciarnia itd. itp. 

A moja zagracona komoda już raz pojawiła się na blogu, tu tytułem doniczkowego uzupełnienia.

Toskania - najpiękniejsze miejsce mojego świata. Stylowe, kamienne domy, położone zazwyczaj na szczytach pagórków, otoczone winnicami, gajami oliwnymi, sadami, z polami słoneczników, sięgającymi po horyzont, z pomidorami smakującymi jak nigdzie, soczystymi melonami intensywnie pomarańczowymi w środku, prostą kuchnią, pachnącą oliwą, czosnkiem, rozmarynem i parmezanem, z bajecznymi bistecca alla fiorentina .... Mogłabym tak jeszcze długo.

A ja mam swój prywatny kawałek Toskanii w ... sypialni:) Poniżej mały fragmencik. Zdjęcia wydrukowane na płótnie, naklejone na pilśni. Lampka oryginalna, toskańska, z ceramiki wypalanej w megawysokiej temperaturze, ręcznie malowana. Tyle mam, co sobie pomarzę, że budzę się wśród winnych krzewów (obecnie dojrzewających w słońcu i 30 st., czekających na vendemię - jeszcze ze 2 tygodnie) a nie nad rzeczką, opodal krzaczka ...

Doczekałam się - artykuł, do którego link chciałam Wam "zapodać", jest już dostępny w archiwum Newsweeka.

http://biznes.newsweek.pl/polska-architektura--dom--nie-gargamel,106072,1,1.html

Nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że wszystkie gotowe projekty są nudne i schematyczne a wartość samą w sobie stanowią domy wg indywidualnych uzgodnień. Pomijam skrajne przykłady, o których mowa w artykule - domy urzeczywistniające wizje architektów, wpisane w krajobraz, rzeżbę terenu, uwarunkowania historyczno-kulturowe itp. Najważniejsze w tym artykule, wg mnie, są ostatnie zdania: W Polsce lubimy się pokazać. Wygląd budynku na zewnątrz jest często ważniejszy od funkcji we wnętrzach – tłumaczy architekt. Dodaje, że zna wiele drogich inwestycji, które powstały na podstawie byle jakich projektów katalogowych. Według Koniecznego architekt w Polsce postrzegany jest jako pan od elewacji. Zrobi brzydko albo ładnie. – W architekturze kompletnie nie o to chodzi. Dobrze zaprojektowany dom można porównać do zdrowego organizmu. Dopóki nic nam nie dolega, nie zastanawiamy się nad zdrowiem, traktując je jako coś oczywistego. Zaczynamy je doceniać, kiedy pojawia się ból. Źle zaprojektowany dom, niefunkcjonalny i niewygodny, daje się we znaki.

Każdy z nas, blogowiczów, na pewno pomyśli - to nie o mnie. Bo każdy mniej lub bardziej zmienił pierwotny projekt, dostosowując do własnych potrzeb i wizji. Każdy też urządza jak chce, wykorzystując materiały i rozwiązania, zgodne z własnym gustem i możliwościami finansowymi (albo przede wszystkim nimi, niestety...).

Do czego zmierzam? Z zamieszczanych tu wpisów emanuje radość płynąca z urzeczywistniania marzenia o własnym domu, dzielimy się radościami i smutkami, sukcesami i porażkami, potyczkami z fachowcami i "fachowcami" itp. - czasem nawet nie zdajemy sobie sprawy, że tworzymy tym samym świetny poradnik dla planujących i rozpoczynających budowy, nic to, że emocjonalny i subiektywny, najważniejsze informacje da się wyłowić. U niektórych ta budowlana euforia przekracza, moim zdaniem, pewne granice, dając się ponieść chwalipięctwu, rozczulaniu nad każdym zakamarkiem itd. Tak, to nie moja sprawa, każdy pisze jak i co chce, może tylko drobne zawodowe naleciałości zapalają mi kontrolkę alarmu, gdy z blogu jak na dłoni wypływa rozkład pomieszczeń wraz z lokalizacją co cenniejszych rzeczy:] Uważam, że czasem po prostu warto przemyśleć pewne kwestie... Czy dlatego u mnie tak mało szczegółów? Nie, raczej to brak "designerskiego ekshibicjonizmu" o którym w początkach bloga wspominałam. Co nie znaczy, że jeszcze nie wpuszczę Was do sypialni i nie zaproszę na kąpiel w wannokabinie:)

Na koniec najistotniejsze z artykułu:  Czym jest dom? Miejscem, do którego chce się wracać. I tej definicji trzymajmy się, budując domy.

Właśnie! W komentarzu pod jednym z moich wpisów a propos szarości wspomniałam, co lubię, czego jestem przeciwniczką. Czasem mam ochotę zapytać - po co Wam to?, czasem skomentować "wieś tańczy i śpiewa" (tak, jestem jędzą) ale nigdy tego nie zrobię, bo DOM dla każdego z nas oznacza najważniejsze miejsce na ziemi i odzwierciedla nasze wnętrza. Proste. I dlatego zakochałam się od pierwszego wejrzenia w projekcie Jasia II, choć dla miłośników minidworków z kolumienkami, rameczkami nad oknami i granitowymi podjazdami (nie mam nic do takich rozwiązań!) ten dom przypomina młyn, remizę OSP itd. Ale to MÓJ dom i basta:P 

I mamy taras. Wyszedł pięknie! Ten z europalet też był niczego sobie ale espresso w ręcznie robionych w toskańskim miasteczku Torrita di Siena filiżankach jakoś na nim nie smakowało ...

Cały taras prezentuje się mniej więcej tak:

Skoro tak jakoś przez niedopatrzenie ujawniłam adres, nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić chętnych na kawę. I tak nic to, w porównaniu ze zbliżającą się parapetówa u Dżus:)))) 

P.S. Pytanie do szanownych fachowców ogrodowych z naszej ulubionej pracowni DDC (i nie tylko) - czym obsadzić skarpy wokół tarasu, by było mrozo- i słońcoodporne (ekspozycja południowa i zachodnia) i bym się dużo nie napracowała, bo nie przepadam za grzebaniną w ziemi? Z góry dziękuję za rady i pozdrawiam:) 

I nastał wreszcie dzień, w którym niebo się zlitowało i padać przestało. I kolejny i kolejny, więc samochód z tarasowym ładunkiem mógł wjechać na me włości bez ryzyka zapadnięcia się na czas bliżej nieokreślony.

A ładunek prezentuje się tak:

Ciężkie to jak cholera, szczególnie te największe płyty. Ale kolor ładny, bałam się, że ten będzie zalatywał żółciami. Jest OK. Teraz tylko podsypać i ułożyć - prosto brzmi, wykonanie to niezła gimnastyka. Ale M. da radę, jak zwykle zresztą:)

Próbka:

Ten stopień to oczywiście prowizorka, będzie wykonany z innego materiału, bo tych płyt za bardzo nie da się ciąć. Póki co nie mam pomysłu:(

A w kącie truskawki ze spirytusem na moje specialite de la maison:) Na zdjęciu już w cieniu ale leżakowały 24 godziny w pełnym słońcu, potem się płyn zlewa, owoce wyciska przez ściereczkę metodą na dojenie bydła kopytnego płci żeńskiej, dodaje syrop z wody, cukru i kwasku cytrynowego i do buteleczek na minimum pół roku. Aha, pełne szkło należy schować tak, by żaden facet przed zima go nie znalazł! A kiedy będzie wiało, mroziło i sypało, zapalamy sobie w kominku drogie Koleżanki, wyjmujemy karafeczkę i ... marzymy o czerwcu obfitym w soczyste i słodkie truskawki:)