W tym tygodniu ekipa rozpoczęła konstrukcję dachu i po dwóch dniach domek nabrał "projektowych" kształtów. Dla wszystkich, którzy mają problem z wizualizacją, tudzież wyobraźnią przestrzenną, nadszedł moment, gdy już wyraźnie widać, co, gdzie, kiedy, ile czego i z czego.

Przy okazji uwidaczniają się kolory, zarówno te przyszłe, "domowe", jak i barwy okoliczności coraz to bardziej wiosennej przyrody. U nas, gdzie przyroda budzi się z opóźnieniem, bociany przylatują na szarym końcu a śnieg próbuje nieraz jeszcze zepsuć majówkę, zielona soczysta trawa dobitnie oznacza,  że zimie już dziękujemy.

Zatem co do kolorów, to szarość podbitki idealnie skomponuje się z antracytowym dachem i stolarką. Na ten moment, jestem na etapie oliwkowej elewacji ale do tego długa droga. 

Innych kolorystycznych i w ogóle żadnych designerskich wizji nie mam, bo i czasu wciąż brak. Ale tempo budowy nieubłaganie wymaga ukierunkowania zainteresowań na bardziej wnętrzarskie...

Po parterze przyszła kolej, co oczywiste, na piętro. Podczas, gdy część ekipy zabrała się za murowanie ścian, inni zrobili drewniane schody, nawet lepsze niż byle jaka prowizorka. Szczerze mówiąc, im nie były potrzebne, bo wspinają się po rusztowaniach jak małpki, nam jednak ułatwiły życie. Znaczy się mi - nadzorczyni:) W każdym razie mogę wejść jak homo sapiens na górę. Żeby nie było - wcześniej też się jakoś wdrapałam celem dokonania doniosłej czynności polewania betonu - niech nikt nie mówi, że nie pracuję na budowie!

Poniżej rzeczone schody - prawie jak docelowe:P W tym przypadku nie czyni aż tak dużej różnicy ;-)  

Te "dziury" będą wypełnione betonem - zgodnie z projektem. Dla wnikliwych obserwatorów: ściana z prawej wygląda inaczej, niż na elewacjach prezentowanych na stronie JasiaII. W związku z tym, iż u mnie to strona południowa, drzwi tarasowe zostały przeniesione na to właśnie miejsce a tam, gdzie pierwotnie się znajdowały (z tyłu domu), będzie okno.

Dziś zalano strop. Zdecydowaliśmy się na Terivę produkowaną rzez LUBAR, pustaki keramzytowe.

Zanim przyjechała grucha, konstrukcję stropu trzeba było ułożyć. W keramzytowe puzzle panowie grali dwa dni :)

Minęły trzy robocze dni a ja już mogę pospacerować po parterze. Jasne, że chciało by się wydłużyć o metr tu i tam, niestety beton komórkowy do elastycznych materiałów nie należy - producent informuje o gęstości brutto w stanie suchym 550 kg/m3. Wczoraj były w ścianach wnęki w sam raz, by się przecisnąć - rozrost wszerz nie wchodził w grę. Dziś już w ich miejsce wstawiono kominy - system "Uniwersal" z Bolesławca. Co wcale nie oznacza, iż z braku miarki, brak umiaru w kaloriach stał się dopuszczalny;-)

Najlepszym dowodem na to, iż Jaś z narysowanej koncepcji przechodzi w stan namacalny, jest fakt, iż córka wchodząc do przyszłego salonu zauważyła "o! tu jest salon, czyli nad nim będzie mój pokój!". Co racja, to racja, mimo iż chwilowo nad salonem jest niebo do wynajęcia z widokiem na góry. 

Pisałam jesienią, że zima w górach zaskakuje nie tylko drogowców. Śnieżyca, która napatoczyła się w piątkowy wieczór (nasłana prawdopodobnie przez rzeczonego diabła), wstrzymała na jeden dzień prace. Akurat, kiedy planowałam uprzyjemnić ekipie przedpołudniową sobotnią kawę (bo rano w sobotę nic ani nikt nie jest w stanie wyciągnąć mnie z pościeli) własnoręcznie upieczoną drożdżówką. Ale że się rozpadało, to poczułam się zwolniona z pomysłu pieczenia ciasta.

Sobotni krajobraz - ostatni podryg zimy (innej opcji nie uwzględniam!).