Pozdrawiam wszystkich z mojego miejsca na ziemi nr 2 - z okolic Torrita di Siena niedaleko Montepulciano.

Nie mam tu polskich znakow, allora scusa me.

Kocham tu wszystko - architekture, klimat, jedzenie, WINO, zapachy, ludzi ...

Najpiekniej jest na przelomie sierpnia i wrzesnia, kiedy winne krzewy uginaja sie pod ciezarem dojrzalych w sloncu kisci winogron. Wino, ktore z nich powstaje, smakuje lepiej od ambrozji. Oliwa wytloczona w grudniu, zaraz po zbiorach, jest tak intesywna i aromatyczna, ze znawcom srodziemnomorskiej kuchni czapki z glow spadaja... Chyba  w poprzednim zyciu bylam Wloszka:)  

Ponizej moj ulubiony apartament La Stufa - Piecyk.

Wiecej na www.cetinevecchie.it

A niech tam, uchylę drzwi dobrych wnętrz (o słuszności sloganu się przekonałam, nim pojawiły się reklamy) do dolnej (i póki co jedynej) łazienki.

Postawiłam na zieleń. Dolna łazienka najczęściej jest tą "roboczą", ogólnodostępną, w której wypadałoby upchnąć pralkę, 3/4 drogerii i kilka ustrojstw typu suszarka, prostownica, depilator, nie wspominając o męskich akcesoriach. O nich na marginesie, bo i zwykle marginalną część miejsca zajmują. Ale czyja to wina? Oczywiście, że facetów! To ich ścisłe, techniczne umysły powymyślały te wszystkie gadżety oraz smarowidła - osobne pod oczy, na twarz, dekolt, rozstępy na brzuchu, celulit na tyłku, wymagającą ujędrnienia skórę biustu, gładkie pięty i pachnące stopy. W szale swego geniuszu jednakowoż raczj nie uwzględnili, że samo otwieranie i zakręcanie słoiczków i tubek z dedykowanymi substancjami zajmuje tyle czasu, ile oni poświęcają tygodniowo na toaletę. A gdzie tu wcieranie, masowanie, wklepywanie? A gdzie odżywianie, prostowanie, fryzowanie? No więc nie stać mi pod łazienką i skamleć, tylko zrobić sobie własną!

Rany, miało być o zieleni! Jednak coś w tym jest, że koi nerwy i relaksuje, stąd swobodny strumień świadomości mi się włączył. Dolna łazienka jest stosunkowo mała, więc nie mogłam jej przytłoczyć ciemnymi kolorami. Postawiłam na ciepłe, jasne, swojskie, bez nadmiernych wzorów i konstrukcji, żeby po dwóch latach mi się nie opatrzyła i nie nastrajała destrukcyjnie.

Pierwszy projekt mnie zachwycił:

Poprosiłam projektantkę o wizualizację z płytkami podłogowymi imitującymi drewniane deski, żeby mieć porównanie. No i projekt nr 2 wygrał konkurs ofert, wydał mi się bardziej elegancki i po prostu ciekawszy.

W tym miejscu dodam, że jako przeciwniczka designerskiego ekshibicjonizmu, nie jestem tez fanką projektantów wnętrz, bo uważam, że tylko inspiracje odnalezione w sobie oddają klimat, w którym będziemy się dobrze czuć. Zresztą ja po prostu nie znoszę jak mi ktoś coś narzuca, bo jak sobie coś wymyślę, to tak ma być. Tak, trudna jestem i kropka. Natomiast w kwestii łazienek, co do których początkowo myśleliśmy, że sami coś wymyślimy, szybko się przekonałam, że to mission impossible. Jest tyle płytek, tyle faktur, tyle wzorów i rozmiarów, że tylko twórcze oko fachowca i odpowiedni program projektowy są w stanie to ogarnąć. Polecam zakupy w miejscach, gdzie przy zakupie wyposażenia łazienek za odpowiednią kwotę, projekt wykonywany jest nieodpłatnie. To się naprawdę opłaca:)

Zatem łazienka w zieleni i ecru, z "drewnianą" podłogą i ... niebieskim sufitem tworzy klimat letniej polanki wpasowując się w zaglądającą przez okno górą, przez miejscowych zwaną oficjalnie Grunwaldem a swojsko Grapą a zachodzące za górę G. słońce co dzień wypełnia ją swoimi promieniami. Czyż ten poetycki opis nie winien starczyć za wszelkie fotografie? :)

Wracając do uchylonych drzwi - zapraszam do środka.

 Fakt, z pierwotnie planowanej zieleni zostało ze 20% ale ta wersja zachwyciła mnie bardziej, niż pierwotna propozycja.

Jasne kolory zawsze dodają wnętrzu powierzchni. Zgodnie z projektem Jasia Drugiego Pięknego, w łazience powinien być piec gazowy, wc i umywalka. Tymczasem jest spora pralka, kabina 80, umywalka i mebelki czyli wszystko to, co potrzebne. A miejsce pieca jest w kotłowni:) Bo w górach, drodzy projektanci, zazwyczaj nie ma "miejskiego gazu" a nawet, gdyby był, to na nasze zimy tylko wyngiel, panocki bo w chałupie trza grzoć a o rachunki sie nie boć. Więc w miejsce przewidzianego zgrabnego piecyka jest wielofunkcyjny kocioł-potwór, pożeracz wszystkiego, oprócz czasu i wysiłku. Ale o tym innym razem. W każdym razie pierwszy sezon grzewczy w Jasiu nas nie zrujnował, zaczął się w listopadzie, lutowe mrozy sięgały -30 nocami, bez wygaszania do dziś ilość retopalu oscyluje wokół 4 ton.

Poniżej ściana z grzejnikiem, półką-kominem i pralką - i jeszcze sporo by się zmieściło.

Duże, wklejane lustro też robi swoje, powiększając optycznie pomieszczenie. Nad lustrem i poniżej "ścianka" z płytek z kolekcji tej, co podłoga, szkoda trochę, że szafka je zasłania ale z kolei ona była niezbędna do osłony wszelkich cudownych cifów i srifów, które ledwo rozpylone czynią każdą łazienkę lśniącą, śliczną i higieniczną. Ale, cholera, jakoś same z siebie nie sprzątają, więc to nie żadne czary tylko pań domu rąk koszmary. 

 Na koniec w kwestii sprzątania - warunkiem zasadniczym przy wyborze kabiny miało być szkło o chropowatej fakturze, zgodnie z moim argumentem "a kto to będzie wiecznie sprzątał?" - argument, znając życie, retoryczny, ale kryterium zakupowe było. I co? I pojechaliśmy dnia pewnego burego jesiennego coś pooglądać i wróciliśmy z ... gładką, szklaną kabiną, bo ... się fajnie otwierała. Pytanie za 100 punktów: i kto to sprząta?

Nie jest tak źle. Odkryłam, że czasem stare, zapomniane sposoby są najlepsze. Woda z octem i miękka szmatka. Żadnych cudownych pianek, sprayów itp. Przed świętami, kiedy zobaczyłam efekt całodziennego mycia okien, z budowlanego i pozimowego brudu, byłam o włos od załamania nerwowego. Ohydne smugi i mazy, choć bezpośrednio po myciu okna robiły wrażenie idealnych, przejrzystych, wręcz niewidzialnych. Po tygodniu kolejna tura mycia dała podobny rezultat. Z desperacji zapytałam wujka Gugla o mycie okien, poczytałam nieco forumowych postów koleżanek po przebytej okiennej depresji, wypośrodkowałam  i sprawdziłam - woda z octem. I mucha nie siada.

Jeszcze trochę i zostanę PPD (perfekcyjna pani domu). Póki co, jestem PnPPP (padającą na pysk pseudo pisarką/poetką), więc pora na dobranoc, bo już księżyc świeci.

O! A propos księżyca. to ten zjawiskowy wielki, który świecił w długi weekend i zaglądał mi do salonu, zapałał do niego miłością...

A może jednak to chodziło o mnie? Kształt serca wymownie wzywał, bym wzięła swoją miotłę i pofrunęła ....  

Jakiś czas temu wspomniałam o pomarańczowej plisie w oknie kuchennym, która sprawiła, że wygląda ono jak piec w tradycyjnej piekarni. O takim efekcie nie byłam uprzedzana przy wyborze, raczej też nie mogłam go przewidzieć, bo plisa jest jednostronna. Tak czy siak, podoba mi się i już! W pozostałych oknach na parterze obyło się bez kolorystycznych szaleństw na rzecz stonowanego, perłowego materiału.

Plisy są ciekawą alternatywą dla firan i zasłon, cenowo nawet korzystniejsze. Na dobrej jakości zasłony trzeba wydać sporo, z kolei wśród tych dostępniejszych, królują pasy i kwieciste ornamenty, co kompletnie mi nie leży (słownictwo zaczerpnięte od latorośli). Z firanami jest jeszcze gorzej - albo wzory jak u cioci w bloku z wielkiej płyty, albo wszechobecne makarony (te akurat mi się podobają) albo cuda poupinane w ornamenty jak pukle u śpiewaczki operowej. A te, które by były idealne, cenami powalają na łopatki. Plisy zasłonią i wnętrza przed żurawiami skrzętnie zapuszczanymi przez spacerowiczów, zatrzymają słońce, pozostawiając przyjemny chłód i dają czas na spokojne obmyślenie dekoracji okna.

Wyjątek zrobiłam dla wielkiego księżyca, wpuszczając jego poświatę do salonu. O północy prezentował się nader tajemniczo i thrillerowo:)

Zostałam przez blogowe szefostwo poproszona o zaprezentowanie łazienki, uchylam więc nieco drzwi i być może c.d.n...