Obiecałam napisać coś o kuchni, jak tylko "ogarnę" temat zapełnienia przestrzeni między blatem a szafkami górnymi.

Otóż efekt "ogarnięcia" prezentuje się mniej więcej tak:

I tak:

Zdecydowałam się na tak prosty i kojący motyw, żeby szybko się nie znudził (pochodzenie: fotolia). Dodatki w kolorach soczystej zieleni i pomarańczy ożywiają całość a kiedy się opatrzą, bez żalu się z nimi pożegnam. Z grafiką zresztą też nie będzie problemu, bo szyby zostały zamontowane na dystansach, więc łatwo o ewentualną wymianę.

Kuchnia, mimo iż jeszcze bez ostatnich szlifów, jest tak piękna i ciepła, że nie chce mi się z niej wychodzić. Chyba nie mogę kupić dobrego ekspresu do kawy, mimo przywiezionych z toskańskiej Torrita di Siena ręcznie robionych maciupkich filiżanek do espresso, bo wówczas nie miałabym motywacji, żeby rano wreszcie wyjść z domu i pojechać do pracy, hihi. 

A taki klimacik mieliśmy w Wielkanocne popołudnie.

Ale nic to, gdy się siedzi w ciepłym, pachnącym nowością WŁASNYM domku, i obserwuje szaleństwa wiosny przez okna tarasowe z klamką z TLK. Nawet stado wilków na zaoranym polu sąsiada nie ruszyłoby mnie z sofy. Przesadziłam, tu nie Bieszczady. Ale misie brunatne beskidzkie to mogłyby się z nudów w moje okolice zapuścić, jesienią całkiem niedaleko sobie spacerowały. Hmm, chyba jednak by się nie odważyły, bo wieczorem, gdy dom oświetlony a kuchenna plisa zasunięta, okno wygląda jak płonąca pochodnia. Mam nadzieję, że ten efekt będzie mylący jedynie dla niedźwiedzi, tudzież innych gadzin a nie dla sąsiadów, i niesieni odruchem troski nie wezwą OSP pewnej ciemnej nocy...

Cóż mam jeszcze powiedzieć - u SIEBIE jest pięknie!  

Witam Wszystkich i dziękuję za zainteresowanie moimi opowieściami a raczej ich brakiem w ostatnim czasie. Tak, to "wina" prac wykończeniowych, które, jak się okazuje, potrafią wykończyć nie tylko stan konta i umysłu... Muszę, niestety, potwierdzić, że w tym, co się mówi o ludziach, którzy wspólnymi wysiłkami budują dom a potem na dobre nawet w nim nie zamieszkują, bo się rozwodzą, jest ziarnko prawdy ... Myślałam, że urządzanie domu, wybieranie, dopasowywanie, to sama przyjemność, tymczasem to koszmar. Masakra, mówiąc językiem pokolenia minus 30. Oczywiście, jeżeli można sobie pozwolić na zakupy samych markowych, świetnych jakościowo rzeczy, to nie ma problemu. Ale rzeczywistość najczęściej jest szara.

Ale dość smutów (też język 30-). Od czterech dni mieszkamy!!! Nic to, że lampy zamówione 3 tygodnie temu nie doszły, że żarówki wiszą na kablach, że jedne drzwi okazały się złe i wymiana dopiero za jakiś czas, że wiszą same karnisze, bo nie miałam czasu ani pomysłu na zasłonki. Nic to. Jest pięknie!!! Ta błoga, zbawienna cisza, to nagroda za cały ostatni nerwowy czas, który chciałabym wyciąć z głowy, serca, kalendarza... Jest pięknie!

Chwilowo jesteśmy odcięci od multimedialnej cywilizacji (wyobraźcie sobie 13-letnią pannę snującą się jak cień, na wpół omdlałą z braku tlenu, który daje Facebook, Gmail, GG i "Na Wspólnej", nie mówiąc o debilnych niby-młodzieżowych serialach na Disney Channel), więc fotki za jakiś czas.

Jutro będą montowane w kuchni rzeczone szkła, między blatem a szafkami. Już nie mogę się doczekać! Szczegóły wkrótce.

A co do łazienki - cudowna. I nie dzięki Pani Projektant, choć oczywiście jej roli nie umniejszam, tylko dzięki mojemu M., który SAM wszystko zrobił, bazując w przeważającej większości na instruktażowych filmikach z netu i na swojej nieocenionej wiedzy oraz zacięciu zwycięzcy. Dziękuję Skarbie***

A póki co życzę Wszystkim spokoju, wiosennego ukojenia i odnowy - sił, bo przy budowie niezbędna, cierpliwości, oraz optymizmu i wiary w rychłe spełnienie marzenia, jakim jest własny dom.