Dziś zalano strop. Zdecydowaliśmy się na Terivę produkowaną rzez LUBAR, pustaki keramzytowe.

Zanim przyjechała grucha, konstrukcję stropu trzeba było ułożyć. W keramzytowe puzzle panowie grali dwa dni :)

Minęły trzy robocze dni a ja już mogę pospacerować po parterze. Jasne, że chciało by się wydłużyć o metr tu i tam, niestety beton komórkowy do elastycznych materiałów nie należy - producent informuje o gęstości brutto w stanie suchym 550 kg/m3. Wczoraj były w ścianach wnęki w sam raz, by się przecisnąć - rozrost wszerz nie wchodził w grę. Dziś już w ich miejsce wstawiono kominy - system "Uniwersal" z Bolesławca. Co wcale nie oznacza, iż z braku miarki, brak umiaru w kaloriach stał się dopuszczalny;-)

Najlepszym dowodem na to, iż Jaś z narysowanej koncepcji przechodzi w stan namacalny, jest fakt, iż córka wchodząc do przyszłego salonu zauważyła "o! tu jest salon, czyli nad nim będzie mój pokój!". Co racja, to racja, mimo iż chwilowo nad salonem jest niebo do wynajęcia z widokiem na góry. 

Pisałam jesienią, że zima w górach zaskakuje nie tylko drogowców. Śnieżyca, która napatoczyła się w piątkowy wieczór (nasłana prawdopodobnie przez rzeczonego diabła), wstrzymała na jeden dzień prace. Akurat, kiedy planowałam uprzyjemnić ekipie przedpołudniową sobotnią kawę (bo rano w sobotę nic ani nikt nie jest w stanie wyciągnąć mnie z pościeli) własnoręcznie upieczoną drożdżówką. Ale że się rozpadało, to poczułam się zwolniona z pomysłu pieczenia ciasta.

Sobotni krajobraz - ostatni podryg zimy (innej opcji nie uwzględniam!). 

Mięły dwa tygodnie, zatem pora na relację w telegraficznym skrócie. Pogoda dopisywała (temperatury gorzej), dzielna ekipa pracowała od rana do wieczora. Są samowystarczalni, organizacja jak w szwajcarskim zegarku, nie odbieram telefonów typu "pani, pustoków ni ma". 

 Wykopana dziura wydawała się taka malutka ...

Na drugi dzień zbrojenia gotowe.

Pierwsze 15 kubików betonu poszło w ziemię ...

Fundamenty z kostki.

Po płycie przebiegł kot, jego ślady zostaną dla potomnych w skamielinie:) 

Poniżej początek właściwych murów. Ekipa tak się rozpędziła, że zapomnieli o drzwiach wejściowych... Prawdą jest więc, że gdy się człowiek spieszy... Diabeł musiał mieć niezły ubaw. Do tego stopnia, że na wieczór sprowadził zimę:]

I stało się! Zakręceni-nakręceni moi budowlańcy od połowy lutego przebierali nogami, żeby im pozwolić budować. A że umawialiśmy się na połowę marca, koniec a nawet kwiecień, w zależności od pogody, szanowna inwestorka była w głębokim lesie, jeśli chodzi o kredyt, materiały itd. Wracając do połowy lutego, kiedy to spotkaliśmy się na działce, by podpisać umowę, oczy się im zaświeciły, że działka gładka jak kort tenisowy, regularna, bez jakichkolwiek utrudnień dojazdowo-transportowych. To był wtorek 8.02., na czwartek ściągnęli mojego geodetę, w piątek spotkali się z dostawcą materiałów i operatorem koparki. Kiedy dowiedziałam się o tym w sobotę, moja reakcja była jedna - wariaty! (a po nasymu - waryjoty) Więc gdy posypało i ściął siarczysty mróz, pierwszy raz w życiu cieszyłam się z takiego obrotu spraw pogodowych, bo zyskałam trochę czasu na załatwienia. Potem jeszcze przez dwa tygodnie tłumaczyłam, że nie pozwolę im zacząć, bo prognoza długoterminowa pokazuje spore mrozy w nocy i nie po to zrezygnowałam z rozpoczęcia budowy jesienią, żeby teraz ryzykować. No ale tak jak żądny zwycięstwa sprinter wyrywa się z bloków startowych, tak moi panowie rwali się do roboty. Wielki dzień nastąpił 7 marca, na Dzień Kobiet miałam wykopaną w działkowej żwirowej ziemi dziurę i przygotowane zbrojenia, potem wylane stopy, dziś fundamenty rosną. Uff...