Nagły atak zimy w środku zimy na przestrzeni ostatnich kilku lat to jednak rzadkie zjawisko. Przeżyliśmy -30, przeżyjemy i 130 cm śniegu. Od odśnieżania czuję każdy mięsień, najbardziej te zlokalizowane w tylnej części ciała, nie mam pojęcia dlaczego. Grunt, że tłustoczwartowe pączki spalone a kuchnia dowieziona i zamontowana.

W czwartkowy poranek rzeczywistość była gorsza, niż na zdjęciu - trzeba było odśnieżyć cały podjazd plus dodatkowe miejsce na przestawienie samochodu, który uprzednio, zawiesiwszy się w sposób absolutnie pozbawiony wdzięku, podczas próby wjechania w boczną ulicę dojazdową, prowadzącą na działkę, na bandzie śniegowej, usypanej przez pługi, wymagał półgodzinnego machania łopatami. Ale powszechnie wiadomo, że sporty zimowe wymagają zaprawy, więc widocznie tak miało być (co nie znaczy, że tego rodzaju determinizm przyjmuję z pokorą).

Kuchnia przeszła moje oczekiwania. Jedyne fronty, które miały na wzorniku nutkę szarości, okazały się w rzeczywistości cudowne! Nie mogę się na nie napatrzyć. Jednakże w związku z dewizą zawartą w tytule, uchylam tylko rąbka tajemnicy:) Po prostu uważam, że każdy wkłada w dom i jego urządzanie cząstkę siebie - duszy, serca i umysłu, a ja, w przeciwieństwie do innych, nie czuję potrzeby, by wszem i wobec się obnażać.

Między blatem a szafkami będzie chyba fototapeta przykryta szkłem. Zdjęcie nie oddaje koloru frontów, mają strukturę drewna, nieco ryflowaną, prążki idą poziomo, kolory - ciemne brązy z nitkami srebra.

Dolna łazienka na półmetku. Góra niemal gotowa, brak szczegółów w postaci listew wykończeniowych itp., lamp, kontaktów. Meble dla córy zamówione - sama wybrała, reklamacji nie uwzględnia się. Zatem jeszcze płytki na korytarzu, jakiś telewizor do salonu i można mieszkać:) Słowem - byle do wiosny. Tyle że po ostatnim szalonym białym ataku, mam obawy, czy do czerwca śnieg stopnieje.

Zmagając się z tym białym g... (najgorsze, że trzeba to śnieżysko wyrzucać na ponadmetrowe bandy a to już wymaga zaangażowania uśpionych, rozleniwionych trybem życia mięśni), celem zmniejszenia ton do przerzucenia, ulepiłam bałwana i przez chwilę poczułam się jak dziesięciolatka:)

Ale żeby nie było, że tylko narzekam! U nas jest pięknie nawet wtedy, gdy mróz szczypie w tyłek jak wściekły gąsior (porównanie zaczerpnięte z pewnego mego traumatycznego przeżycia z dzieciństwa)!

Dokąd te ślady prowadzą? Na drugi brzeg rzeki!

Gdy słońce świeci, cieszą się dzieci, którym nie przeszkadza nawet zima zła. A zatem na koniec moja latorośl, która ze względu na swój nastoletni wiek, zwykła ostatnimi czasy wszystko robić do góry nogami...